Hallo, hoor je me? Ik ben het, water. Fijn om elkaar eens echt te ontmoeten. Drink mij, ik ben nu nog koel. Een paar slokken. Begeef je vervolgens in mijn element, duik de diepte in en zwem dan langzaam naar het oppervlak. Schud me van je af en voel je weer als nieuw. Ik nodig je uit om tegenover mij plaats te nemen. Wat vind je van het uitzicht dat ik bied? Kijk ver, tot aan de horizon. Welke kleur heb ik vandaag? Azuur? Aquamarijn? Of reflecteer ik de lucht en ben ik hemelsblauw?
Ik wil je iets vertellen en je zit daar nog wel even, toch? Je bent hier zo graag, op deze plek waar de aarde wordt gekust door mijn golven. Daar sta je uren voor in de file. Zeewaarts. Is het je amfibische oorsprong die je naar hier trekt? Ik ben niet ongevaarlijk maar doorgaans spoel je weer aan, krijg je weer vaste grond onder je voeten, en blijf ik veilig achter je duinen en dijken. Van nature houd ik geen rekening met grenzen en verbind ik, als zee, de landen om mij heen. Er is nog veel dat je van mij kunt leren.
De schepping voltrok zich door het scheiden van mij en de aarde en de eerste filosoof, Thales van Milete, zag in mij zelfs de oorsprong van al het zijn. Maar hoewel de verhouding met jou een lange geschiedenis heeft, te beginnen met Odysseus die mijn element grondig verkende, ben jij in je omgang met mij inmiddels diep gezonken. Ja, het moet gezegd en mooier kan ik het niet maken. Zuiver ben ik op mijn best. En terwijl ik je dagelijks schoon was, ben jij bezig om mij te vervuilen. De vissen zijn hier grotendeels verdwenen. Als je er straks een koopt op de boulevard, weet dan dat die van ver komt. Is dit land waar je woont niet warm of droog genoeg, dat je aan mij zo weinig waarde toekent? Is het omdat je plaats in de natuur de laatste paar eeuwen verschoven is? Of liever, dat jij dat gelooft ? Misschien helpt het als je beseft dat ik geen ander ben, ik maak deel uit van jou! Een aanzienlijk deel zelfs, meer dan de helft. Je kunt zogezegd niet om mij heen.
Ik begeleidde je geboorte en ik begeleid je op je laatste reis, over de Styx. Zorg voor mij zoals je voor je ouders zorgt en voor je kinderen. Ik ben de oorsprong en de toekomst. Het is nog niet te laat. Je kunt je steeds opnieuw in de rivier begeven. Ik ben een druppel maar ook de oceaan, de mist en de regen. Ik ben de veelvormige sneeuwkristallen en het condens op je ruit, waarin je soms die ene naam schrijft. Zoet, les ik je dorst, je grootste verlangen, zout, laat ik je mijn zeven zeeën bevaren – zolang het duurt. Spaar mij, spaar ons allebei.
Renée Borgonjen 